W dniu 18.10.2013 r. na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie gościliśmy Głównego Inspektora Pracy, Panią Iwonę Hickiewicz, która wyszła z inicjatywą spotkania się u mogiły Głównego Inspektora Pracy II Rzeczypospolitej Mariana Klotta de Heidenfeldt.

Dostojny gość, Pani Główna Inspektor Pracy złożyła wieniec na grobie swojego poprzednika. Jak to zwykle bywa w takie prawie listopadowe popołudnia, była także okazja do chwili zadumy i refleksji nad przemijaniem, ale także nad czasami w których przyszło nam żyć. Odmówiliśmy modlitwę za wszystkich inspektorów pracy spoczywających na tej nekropolii.

Uczestnikom spotkania przekazaliśmy pozdrowienia od potomków Mariana Klotta, którzy rozsiani po świecie niestety nie mogli w tym czasie przybyć na Cmentarz Rakowicki.

Ze strony naszego stowarzyszenia w uroczystości uczestniczyli: Prezes Zarządu Głównego Leszek Rymarowicz i Wiceprezes Paweł Wieczorek. ….

Mamy nadzieję, że inicjatywa Pani Głównej Inspektor Pracy  przyczyni się do zachowania we wdzięcznej pamięci współczesnych, wybitnej i zasłużonej, a jakże niesłusznie zapomnianej postaci Mariana Klotta de Heidenfeldt

Głównemu Inspektorowi Pracy towarzyszył Okręgowy Inspektor Pracy w Krakowie Pan Tadeusz Fic, któremu serdecznie dziękujemy za życzliwość, obecność i zaangażowanie się w organizację tej wizyty.

MARIAN KLOTT DE HEIDENFELDT 

(1892-1967)

Nie można znaleźć w całej historii Państwowej Inspekcji Pracy postaci, która odcisnęła tak znaczące piętno na działalności inspektorów pracy w okresie II Rzeczypospolitej, ale także w czasach nam współczesnych (wiele obowiązujących obecnie przepisów w dziedzinie ochrony pracy, ale także rozwiązań organizacyjnych i prawnych obecnej Państwowej Inspekcji Pracy wywodzi się wprost z przepisów i okólników opracowanych w międzywojniu przez Mariana Klotta de Heidenfeldt).

Wilnianin, absolwent Politechniki w Petersburgu, piłsudczyk, jeden z organizatorów Związku Walki Czynnej w Petersburgu i Związku Strzeleckiego, działacz Polskiej Organizacji Wojskowej.

Przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, w dniu 16 grudnia 1920 r. mianowany Głównym Inspektorem Pracy, pełnił także urząd Okręgowego Inspektora Pracy w Warszawie i Dyrektora Departamentu Pracy w Ministerstwie Opieki Społecznej.

Za działalność niepodległościową  więziony przez Niemców w 1917 r, po upadku Powstania Warszawskiego w 1944 r, uwięziony przez hitlerowców w obozie, dwukrotnie (w latach 1950 i 1951) więziony przez  Urząd Bezpieczeństwa.

Uczestniczył w obronie Warszawy we wrześniu  1939 r, w konspiracji jeden współtwórców Konwentu Organizacji Niepodległościowych.

Poświęcił całe swoje życie idei ochrony człowieka w środowisku pracy. Po wojnie odsunięty od wszelkich funkcji państwowych, podjął pracę najpierw w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie, a następnie jako kierownik Działu Bezpieczeństwa Pracy i Ratownictwa w Centralnym  Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach, oraz w Stacji Ratownictwa Górniczego w Bytomiu (obecnie Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego), gdzie kierował  Działem Kontroli i Nadzoru nad Lampiarniami Kopalnianymi.

Do  roku 1963 prowadził także wykłady w Katedrze Bezpieczeństwa  i Higieny Pracy Akademii Górniczo-Hutniczej    im. Stanisława Staszica w Krakowie. Był członkiem Komisji Bezpieczeństwa i Higieny Pracy w Wyższym Urzędzie Górniczym, Rady Naukowej Głównego Instytutu Górnictwa, Komitetu Technicznego Ochrony Pracy przy Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Polskiego Przemysłu Węglowego NOT.

Opracował większość  przepisów dotyczących ochrony pracy w okresie II RP, autor wielu publikacji z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy i ekonomii.

W okresie powojennym  współautor podstawowych wydawnictw dotyczących bezpieczeństwa w kopalniach m.in. „Przepisy Technicznej Eksploatacji Kopalń Węgla”, „Bezpieczeństwo Pracy w Górnictwie” oraz ośmiokrotnie wznawiane „Pouczenia dla nowozatrudnionych w kopalniach.”  Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, po wojnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Zasługi

„Nasza instytucja inspekcji pracy, w walce pomiędzy człowiekiem, który nic nie ma oprócz swojej pracy,  a sferami tę pracę wynajmującymi, jest organem łagodzenia sporów, sprzecznych interesów i opinii, musi zrozumieć potrzeby państwa, musi zrozumieć prawa człowieka  ale również i prawa produkcji. Często obecnie pokutuje w społeczeństwie opinia , ze inspekcja pracy  to organ wyłącznie konsumpcyjny  i nie dający żadnych dochodów  skarbowi państwa. […] Mam wrażenie, ze jest to najgłębsze nieporozumienie, jakie może istnieć w psychice społeczeństwa. Każdy dział działalności inspekcji pracy daje ogromne oszczędności i zapobiega trwonieniu majątku narodowego. […] wytworzenie pewności, że jest jakiś organ, jakaś bezstronna ręka państwa, która ma pieczę nad sprawiedliwym rozwiązaniem sprawy […] uratowało społeczeństwo od ponoszenie dotkliwych skutków, ograniczyło żałobę, zabezpieczyło przed kalectwem i śmiercią. Wszystko to są wartości o wielkim znaczeniu moralnym; one same wystarczyły by  na to, aby sowicie opłacać koszty materialne inspekcji pracy. Ale gdybyśmy oparli się tylko na podanym  rozrachunku strat i oszczędności, to inspekcja pracy jest bez wątpienia  jedną  z najbardziej dochodowych instytucji. Ten dochód budżetowy jest ukryty i niewidoczny, ale mimo to inspekcja pracy opłaca się dziesięciokrotnie albo i więcej w stosunku do sum, jakie państwo na nią łoży. Dlatego też wydaje mi się, że każdy  z inspektorów pracy, który stoi na wysokości swojego zadania, który z wielkim samozaparciem się siebie i wielkim  poświęceniem mimo wszystko trwa na swoim posterunku, zyskuje zaufanie  i szacunek, że tego rodzaju typ urzędnika to nie jest typ biurokraty, ale typ najwyższego idealisty i najwyższego społecznika…”    Cytaty z: Marian Klott: Inspekcja Pracy w Polsce. Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Polityki Społecznej,  Nr 11, Gebethner i Wolff, Warszawa 1937.