33. Finał WOŚP to kolejny krok w walce o zdrowie dzieci w Polsce. Już 26 stycznia 2025 roku WOŚP zagra dla 18 oddziałów dziecięcych, 17 hospicjów, 5 ośrodków neurochirurgii onkologicznej, 6 ośrodków chirurgii onkologicznej oraz 4 zakładów patomorfologii. Dzięki zebranym środkom możliwe będzie zakupienie najnowszego sprzętu diagnostycznego, który pomoże lekarzom w walce z nowotworami i innymi ciężkimi chorobami hematologicznymi u dzieci.

Choroby nowotworowe to druga, zaraz po wypadkach, najczęstsza przyczyna zgonów dzieci w Polsce. Rocznie na raka zapada około 1 100 dzieci, a 3 000 pozostaje w trakcie intensywnego leczenia*. Wraz z rozwojem onkologii, liczba wyleczeń wzrosła do ponad 80%, co stawia Polskę na równi z krajami Europy Zachodniej czy Stanami Zjednoczonymi.

Ze środków zebranych podczas 33. Finału WOŚP, Fundacja planuje zakupić urządzenia dla:

• Chirurgii onkologicznej, m.in. zestawy laparoskopowe, roboty do chirurgii onkologicznej, cystoskopy, aspiratory ultradźwiękowe i mobilne aparaty RTG cyfrowe
• Neurochirurgii, m.in. egzoskopy neurochirurgiczne, koagulacja dwubiegunowa
• Diagnostyki onkologicznej, m.in. urządzenia do mapowania magnetycznego mózgu, rezonanse magnetyczne MRI, aparaty USG
• Patomorfologii, m.in. aparaty do śródoperacyjnej tomografii, procesory tkankowe, skanery do preparatów histopatologicznych
• Hospicjów, m.in. koncentratory tlenu, materace przeciwodleżynowe.

Bądźmy solidarni – okażmy serce potrzebującym. Każdy, kto chce pomóc może przekazać wolontariuszom dowolną kwotę – lub skorzystać z jednej z dróg wsparcia WOŚP poprzez stronę: www.wosp.org.pl

Zarząd Główny SIPRP

Informujemy, że w ramach konsultacji publicznych Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej  otrzymało z Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej projekt zmian w Kodeksie pracy w zakresie zjawisk niepożądanych takich jak dyskryminacja, molestowanie, czy mobbing – z prośbą o wyrażenie opinii w terminie 21 dni od dnia otrzymania pisma.  

Projekt – w zakresie zjawisk niepożądanych w miejscu pracy – przewiduje zmiany Kodeksu pracy polegające na:

1) ujednoliceniu zdefiniowanych form molestowania (prostego) i jego formy kwalifikowanej (molestowania seksualnego), na wzór obecnie obowiązujących przepisów względem molestowania seksualnego, jako działań występujących fizycznie, werbalnie i pozawerbalnie;

2) zdefiniowaniu roszczeń pracowniczych w przypadku naruszenia zasady równego traktowania oraz mobbingu jako kompensacji szkody majątkowej w formie odszkodowania lub krzywdy niematerialnej, jako zadośćuczynienia z jednoczesnym zróżnicowaniem ich wysokości w przypadku spraw dyskryminacyjnych względem tego, czy naruszenie takie miało charakter incydentalny, czy wielokrotny; w obecnym stanie prawnym pod pojęciem odszkodowania kryje się zarówno kompensacja szkody majątkowej i niemajątkowej, co kłóci się z językowym i prawnym znaczeniem pojęcia „odszkodowania”. Ma to szczególne znaczenie w kontekście deliktów molestowania i molestowania seksualnego, które ze swojego charakteru częściej wyrządzają krzywdę niematerialną, osobistą, moralną, niż uszczerbek o charakterze majątkowym. Projektowana zmiana ma na celu przywrócenie spójności systemu orzekania w sprawach związanych z ochroną przed nierównym traktowaniem w oparciu o instytucje prawne rozwinięte i stosowane na gruncie prawa cywilnego, a więc także dobrze opisane w doktrynie i judykaturze. Projektowana regulacja zatem przewiduje prawo dochodzenia odszkodowania w odniesieniu do szkody materialnej oraz zadość uczynienia w przypadku krzywdy niematerialnej. Zakłada się, że pracownikowi w przypadku naruszenia zasady równego traktowania będzie przysługiwało prawo do zadośćuczynienia w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie (a zatem utrzymano obecnie obowiązującą wysokość dla odszkodowania – w obecnym stanie prawnym obejmującym zarówno szkodę materialną, jak i nie materialną). W przypadku odszkodowania minimalnej wysokości nie określono z uwagi, że przysługuje ono za poniesioną szkodę majątkową;

3) ujęciu zasady rozkładu ciężaru dowodu w sprawach dotyczących naruszenia zasady równego traktowania w sposób analogiczny, jak przewidują to przepisy Ustawy Antydyskryminacyjnej obciążając pracownika obowiązkiem uprawdopodobnienia naruszenia tej zasady, a przy skutecznym wykonywaniu tego obowiązku nakładając na pracodawcę przeprowadzenie dowodu, iż do naruszenia zasad równego traktowania nie doszło;

4) sprecyzowaniu, iż obowiązek przeciwdziałania naruszeniom zasad równego traktowania oraz mobbingowi realizuje się poprzez stosowanie działań prewencyjnych, wykrywanie oraz szybkie i właściwe reagowanie, a także poprzez działania naprawcze i wsparcie osób dotkniętych nierównym traktowaniem;

5) uzupełnieniu kodeksowego katalogu obowiązków pracodawcy o przeciwdziałanie naruszaniu godności oraz innych dóbr osobistych pracownika;

6) uproszczeniu definicji mobbingu poprzez uznanie, iż jego podstawową cechą jest to, iż stanowi on uporczywe nękanie pracownika;

7) uznaniu, że działania te mogą mieć charakter fizyczny, werbalny i pozawerbalny;

8) wskazaniu na szereg cech mobbingu, zarówno poprzez ich pozytywne, jak i negatywne zdefiniowanie, w szczególności:

– wykluczenie z definicji tego zjawiska zachowań incydentalnych i jednorazowych,

– uznanie, iż zjawiska te mają charakter nawracający lub stały,

– pochodzą, w szczególności od przełożonego, współpracownika, podwładnego, pojedynczej osoby bądź grupy osób,

– są niezależne od intencjonalności działania sprawcy lub wystąpienia określonego skutku;

9) zdefiniowaniu modelu racjonalnej ofiary dla odróżnienia rzeczywistego nękania od zdarzeń postrzeganych nieadekwatnie lub nadmiernie subiektywnie za mobbing;

10) zdefiniowaniu dolnego progu wysokości zadośćuczynienia za stosowanie mobbingu, jako wynagrodzenia pracownika za okres 6 miesięcy; uznano, że nękanie, które ma charakter uporczywy nie może być rekompensowane zadośćuczynieniem pieniężnym opiewającym jedynie na kwotę jednokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę; o potrzebie adekwatnie wynagrodzenia krzywd wypowiadał się Sąd Najwyższy, w szczególności w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r., (sygn. I PK 206/16). Należy pamiętać o negatywnych skutkach mobbingu, które dotykają jego ofiarę. Skutki te zazwyczaj odnoszą się do wyrządzonej krzywdy niematerialnej. Nie może być tak, że sąd stwierdza, że doszło do mobbingu, a potem stosuje sankcję nieadekwatną do poniesionej krzywdy. Pracownik powinien otrzymać godną rekompensatę;

11) zwolnieniu pracodawcy z odpowiedzialności cywilnoprawnej względem pracownika za wystąpienie mobbingu, w przypadku, w którym mobbing ten nie pochodził od przełożonego pracownika, a pracodawca wdrożył skuteczne działania w obszarze prewencji antymobbingowej;

12) zdefiniowaniu w regulaminie pracy (lub w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany jego ustalenia) zasad, trybu oraz częstotliwości działań w obszarze przeciwdziałania naruszaniu godności oraz innych dóbr osobistych pracownika, zasady równego traktowania w zatrudnieniu, dyskryminacji oraz mobbingowi.  

Zachęcamy Członków i Sympatyków Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej do zapoznania się z treścią projektu oraz uzasadnienia, do których to linki zamieszczamy poniżej.

projekt ustawy –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106702/dokument701336.pdf

uzasadnienie projektu ustawy –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106702/dokument701337.pdf

pismo przewodnie –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106703/dokument701340.pdf

Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach konsultacji publicznych, odniosło się do projektu rozporządzenia Ministry Rodziny Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zmiany rozporządzenia MPiPS z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i w dniu 30 grudnia 2024 r., a  wyrażając opinię o tym projekcie zgłosiło uwagę do proponowanego §30a – wnosząc o jej uwzględnienie.

Wnoszona przez SIPRP uwaga jest skutkiem wniosków wynikających z wielu przeprowadzanych w tym zakresie kontroli i odnosi się wprost do treści kierowanych do Państwowej Inspekcji Pracy skarg pracowniczych. Stowarzyszenie wskazało, że obowiązujące regulacje prawne (a także odnośne przepisy po proponowanych zmianach) nie nakładają na pracodawców obowiązku zapewnienia urządzeń służących do pomiaru temperatury w pomieszczeniach pracy/innych miejscach wykonywania pracy. W takim stanie prawnym wywiązywanie się pracodawców z obowiązku zapewnienia zgodnej z przepisami prawa pracy temperatury jest problematyczne, a egzekwowanie wywiązywania się z tego obowiązku jest bardzo utrudnione. Zaproponowaliśmy by dodawany do rozporządzenia nowy §30a uzupełnić o  następującą normę prawną jako np. ust. 9.

„9. Pracodawca obowiązany jest zapewnić odpowiednie przyrządy umożliwiające pomiar temperatury w pomieszczeniach pracy oraz innych miejscach wykonywania pracy.”

W opinii naszego Stowarzyszenia proponowany zapis jest obiektywnie uzasadniony, i służy zapewnieniu rzeczywistego wywiązywania się przez pracodawców z obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Jest też zgodny z oczekiwaniami społecznymi.

do pobrania

opinia SIPRP 30.12.2024

TABELA_30.12.2024

Członkom, Sympatykom naszego Stowarzyszenia,  Przyjaciołom i Adwersarzom oraz wszystkim Gościom naszej strony internetowej życzymy by

Dziecię Jezus z Betlejem

Wraz z Maryją i Józefem

Nawiedzali Wasz dom

i Wam błogosławili !

Zarząd Główny

Stowarzyszenia Inspektorów Pracy

Rzeczypospolitej Polskiej

Informujemy, że w dniu 18.12.2024 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej  otrzymało z Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej projekt zmian w „tytułowym” rozporządzeniu w zakresie dotyczącym maksymalnej temperatury w miejscu pracy – z prośbą o wyrażenie opinii w terminie 10 dni od dnia otrzymania pisma. 

Przypomnijmy już  w 2019 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej i Związek Zawodowy Pracowników Państwowej Inspekcji Pracy przekazały na ręce ówczesnej Pani Minister petycję w zakresie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy  mającej na celu zainicjowanie nowelizacji ww. rozporządzenia dla wprowadzenia do niego postanowień, które zobligują pracodawców do podejmowania odpowiednich działań technicznych lub organizacyjnych w przypadku występowania na stanowiskach pracy, nie spowodowanej procesem technologicznym, wysokiej temperatury tj. pow. 28 oC, i umożliwienia organom do tego powołanym skutecznego egzekwowania wywiązywania się pracodawców z obowiązków w tym zakresie. Petycja ta nie została wówczas uwzględniona.

Dla zainteresowanych szczegółami –

http://www.siprp.pl/petycja-siprp-i-zzppip-do-ministra-rodziny-pracy-i-polityki-spolecznej/ ;

http://www.siprp.pl/o-zwiazku-zmiany-klimatu-w-pip-ze-zmiana-klimatu-sensu-stricto-albo-kolejny-nasz-slodko-gorzki-jubileusz/)

Cóż lepiej późno niż wcale.

Nie bacząc na los tamtej petycji po raz kolejny inspektorzy pracy, działający jako organy państwowej instytucji kontrolnej, reprezentowani przez Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej – mają możliwość wyrazić swoją opinię o proponowanych zmianach, z punktu widzenia  praktyków i ekspertów.

Prosimy więc o przekazywanie do 27.12.2024 r.  swoich opinii i  uwag  odnoszących się do załączonego projektu, najlepiej drogą mailową na jeden z adresów: siprp@onet.pl lub zarzad@siprp.pl,  albo używając formularza kontaktowego zamieszczonego na naszej stronie internetowej. Opinia naszego Stowarzyszenia zostanie przesłana do Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

– – –

Link – https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102162/dokument697524.docx

https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102162/dokument697525.docx

https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102163/dokument697535.docx

Informujemy, że sprawa uszczuplonego w odniesieniu do zaopiniowanego pozytywnie przedłożenia budżetu Państwowej Inspekcji Pracy na 2025 r. stała się przedmiotem szeregu działań naszego Stowarzyszenia.

Pytanie w tej kwestii (wraz z apelem do parlamentarzystów o konsekwentne wsparcie Inspekcji) zadał na plenarnym posiedzeniu Rady Ochrony Pracy odbywającym się 3.12.2024 r. nasz przedstawiciel w tym gremium – kol. Leszek Rymarowicz. Sprawa omówiona została obszernie i przedyskutowana także na posiedzeniu Zespołów ROP w dniu 4.12.2024 r.

W dniu 8.12.2024 Stowarzyszenie nasze przesłało do Komisji Senackich które procedować będą ustawę budżetową  apel o wniesienie stosownej poprawki do ww. ustawy, skutkującej zmniejszeniem przynajmniej o połowę kwoty o jaką został uszczuplony planowany budżet PIP, tj. zwiększenie go (w odniesieniu do uchwalonego przez Sejm) o 12 mln. zł.  Przeznaczenie tej kwoty – to zabezpieczenie właściwego funkcjonowania PIP poprzez uzupełnienie braków kadrowych na stanowiskach wymagających szczególnych kwalifikacji i zapewnienie konkurencyjności wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na stanowiskach wykonujących czynności kontrolno-nadzorcze.

Mamy nadzieję, że apel nas nie przeminie bez echa, i zostanie uwzględniony w pracach Komisji.

Link: APEL SIPRP  

link do prac w komisjach senackich   –

https://www.senat.gov.pl/prace/proces-legislacyjny-w-senacie/ustawy-uchwalone-przez-sejm/ustawy-uchwalone-przez–sejm/ustawa,13.html

aktualizacja – 12.12.2024 r.

Po uzyskaniu pozytywnej opinii Rady Ochrony Pracy  Marszałek Sejmu Szymon Hołownia powołał w z dniem 6 grudnia Anetę Gronowicz i Urszulę Langer na stanowiska zastępców Głównego Inspektora Pracy. 

Serdecznie gratulujemy.

Podczas uroczystości Marszałek Sejmu podziękował kończącym pracę dotychczasowym zastępcom Głównego Inspektora Pracy Małgorzacie Dziemińskiej i Dariuszowi Mińkowskiemu za służbę publiczną w inspekcji pracy.

W okolicznościowym przemówieniu Marszałek Sejmu przypomniał także o postępujących zmianach na polu praw pracowniczych, jak i w instytucjach odpowiedzialnych za ochronę i kontrolę przestrzegania przepisów prawa pracy. W trakcie uroczystości Marszałek  zadeklarował, że do końca roku zostanie powołany specjalny zespół, którego zadaniem będzie przygotowanie reformy Państwowej Inspekcji pracy.

źródło – www.pip.gov.pl ; www.sejm.gov.pl

Z kronikarskiego obowiązku przypomnijmy, że w rządowym projekcie ustawy budżetowej na 2025 r. (druk sejmowy 687), w części 12 (plan wydatków PIP) – ujęto zaproponowaną przez Głównego Inspektora Pracy kwotę 638 802 tys. zł (w roku bieżącym było to 557 478 tys zł)   Na wydatki bieżące jednostki budżetowej,  w tym na wynagrodzenia  przewidziano z tego 597 251 tys. zł (w roku bieżącym 521 048 tys. zł).

W dniu 21 listopada 2024 r. Komisja Finansów Publicznych przyjęła poprawkę do ustawy budżetowej na 2025 r., która po przyjęciu przez Sejm zmniejszy procedowany wciąż budżet Państwowej Inspekcji Pracy na 2025 r. o ok. 29 mln zł w stosunku do propozycji zaproponowanej przez Głównego Inspektora Pracy tj. plan do kwoty 609 891 tys. zł – z czego 573 340 tys. zł na wyd. bieżące, w tym na wynagrodzenia.  Drugie czytanie ustawy budżetowej na 2025 r. zaplanowane zostało na posiedzenie Sejmu w dniach 4, 5 grudnia 2024 r., a jej trzecie czytanie na 6 grudnia 2024 r.

Jak widać, póki co, nie do końca skuteczne  okazują się postulaty i apele  kierowane do Parlamentarzystów zarówno przez kierownictwo PIP jak i Radę Ochrony Pracy przy Sejmie RP, Komisję do Spraw Kontroli Państwowej, jak również organizacje związkowe zrzeszające pracowników Państwowej Inspekcji Pracy, czy też nasze Stowarzyszenie.

Oczywiście SIPRP nie będzie zasypiać przysłowiowych gruszek w popiele i podejmiemy działania, aby ten niekorzystny trend odwrócić. Z jakim skutkiem – zobaczymy. Ale próbować trzeba.

Kończy się już powoli rok, który Państwowa Inspekcja Pracy z sobie tylko znanych powodów uznała za szczególny, z uwagi na 105-lecie utworzenia tej instytucji dekretem tymczasowym Naczelnika Państwa z 3 stycznia 1919 r. „O urządzeniu i działalności inspekcji pracy”. Organizowane są więc w każdym z inspekcyjnych okręgów mniej lub bardziej udane konferencje jubileuszowe, jest też okazja do wzmożonego przyznawania nagród i odznaczeń.

W sumie to chyba dobrze, nigdy nie za wiele działań w celu budowania tożsamości instytucji i dumy z jej historii.

Pięć lat temu, kiedy wypadał okrągły jubileusz 100-lecia Państwowej Inspekcji Pracy, Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej starało się wpłynąć na ówczesne władze PIP o uwzględnienie symboliki państwowej w systemie identyfikacji wizualnej PIP czy najważniejszych dokumentach sygnowanych przez inspektorów pracy. Zwracaliśmy także uwagę na zapomnienie i zaniedbanie grobów ojców-założycieli PIP – Franciszka Sokala na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie oraz Mariana Klotta de Heidenfeldt na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Nad żadną z tych mogił nie pojawił się przedstawiciel ówczesnego najwyższego kierownictwa Inspekcji, podobnie zresztą jak przed tablicą pamiątkową Mariana Klotta de Heidenfeldt, którą ta właśnie inspekcja ufundowała tam w nieodległym 1994 r.  Dlaczego? Teraz to już chyba nieważne, i szkoda czasu na nazywanie tej sytuacji po imieniu… Kwiaty i wieńce na obu grobach się pojawiły, dzięki zaangażowaniu członków SIPRP i MOZ Nr 15 NSZZ „Solidarność 80” w PIP. 

A w roku bieżącym, czyli 5 lat później nowy Główny Inspektor Pracy znalazł jednak czas i odwiedził mogiłę Mariana Klotta de Heidenfeldt, podjął także decyzję (po kilkunastu latach naszych starań) o przyznaniu inspektorom pracy prawa do opatrywania godłem państwowym podstawowych dokumentów kierowanych przez inspektorów pracy do kontrolowanych podmiotów. I to na pewno działania w dobrym kierunku. Może uda się wspólnymi siłami nawet odbudować popadający powoli w ruinę nagrobek tego wielkiego Polaka?

Cieszymy się również, że razem z przedstawicielem nowych władz krakowskiego okręgu Inspekcji, p.o. Okręgowego Inspektora Pracy – Robertem Pasikowskim udało się w listopadowe święto odwiedzić zarówno grób Mariana Klotta de Heidenfeldt jak i – pewnie pierwszy raz w historii OIP Kraków – groby przedwojennych inspektorów pracy:  Obwodowego Inspektora Pracy w Krakowie (od 1920 r.) – Kazimierza Skrochowskiego, Okręgowego Inspektora Pracy w Krakowie (w latach 1931-1936), a wcześniej w Lublinie – Stefana Franciszka Czarnieckiego, Obwodowego Inspektora Pracy w Bielsku, pełniącego obowiązki Okręgowego Inspektora Pracy w Krakowie (w latach 1936-1937), a potem p.o. Okręgowego Inspektora Pracy w Toruniu – dr Hugo Bartoneca (https://krakow.pip.gov.pl/aktualnosci/pamietamy-o-tych-ktorzy-tworzyli-historie-panstwowej-inspekcji-pracy-w-malopolsce) .

W 1-11 listopadowym nastroju odwiedziliśmy także wspomniane wcześniej warszawskie miejsca tej naszej inspekcyjnej pamięci zbiorowej, a także tradycyjnie grób pierwszego zapewne inspektora przemysłowego (a potem inspektora pracy) na ziemiach polskich Arnulfa Nawratila na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

I cóż zastaliśmy w Warszawie? Grób Franciszka Sokala, po naszych publikacjach o jego zaniedbaniu został w 2021 r. pięknie odrestaurowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Aktualnie znowu jest zaniedbany. Leży na nim zniszczony wieniec (być może z czasów zakończenia prac restauracyjnych). Murawa grobu nie wygląda na porządkowaną również zapewne od zakończenia remontu. Nasze skromne znicze były więc jedynymi znakami pamięci o tej zasłużonej postaci.

A tablica upamiętniająca Mariana Klotta de Heidenfeldt na gmachu przedwojennego Ministerstwa Pracy (obecnie Ministerstwa Zdrowia) czyli Pałacu pod Czterema Wiatrami przy ul. Długiej – jest mocno zaśniedziała, a dostęp do niej jest wręcz niemożliwy z powodu rozrośniętego krzewu jałowca, nigdy zapewne nie przycinanego, i… wiaty na rowery wybudowanej akurat przed frontem owej tablicy. Wygląda na to, że nikomu na tej tablicy nie zależy, a jakiekolwiek nią zainteresowania nie odnotowano od wielu, wielu lat…

Dlaczego o tym piszemy? Hmm…

We Lwowie było normalnie, niepowtarzalny nastrój Cmentarza Łyczakowskiego w ostatnich promieniach zachodzącego słońca i bardzo nieliczne w tym roku światełka pamięci na grobach wielkich Polaków. Także na grobie Arnulfa Nawratila.

Non omnis moriar?

Nie sposób nie zauważyć, iż wraz z zakończeniem się okresu urlopowego przyśpieszeniu uległy zapowiadane przez nowego Głównego Inspektora Pracy działania mające zreformować Państwową Inspekcję Pracy, zarówno w obszarze personalnym (co zresztą jest najbardziej medialne) jak i organizacyjnym. Oczywiście pozostaje – praktycznie jeszcze nienaruszona – cała sfera otoczenia prawnego działalności inspekcji. Ale tutaj największy wpływ ma wspomniana „wielka polityka”. I to należy podkreślić: wpływ aktualnie nie najlepszy…

Nie emocjonujemy się więc harcami, w jakie  zmuszony jest wdawać się Główny Inspektor Pracy z niektórymi osobami, którym grzecznie, ale stanowczo, i po demokratycznym głosowaniu w ROP, powiedziano: dziękujemy za pełnienie (z różnym skutkiem) funkcji kierowniczych i zapraszamy do dalszej pracy przy pełnieniu przez PIP jej ważnej dla społeczeństwa misji. Które jednak kurczowo trzymają się stanowisk/apanaży, i wykorzystując niedoskonałość zapisów w ustawie o PIP, de facto odwlekają faktyczne zmiany personalne przynajmniej na 6 a nawet na 9, a przy dobrej kombinacji, to może i na 15 miesięcy. Może z nadzieją, że sytuacja polityczna wkrótce się odwróci (i „stare” powróci…). Co oczywiście nie jest wykluczone.

W niektórych jednostkach organizacyjnych PIP może to oznaczać swoisty paraliż decyzyjny i konieczność ręcznego sterowania, a w najlepszym razie autoryzowania wszystkich ważniejszych decyzji przez centralę PIP. Tego nigdy wcześniej nie bywało.

Wystąpienie takiego procederu to jest najlepsza odpowiedź na pytanie, czy zmiany personalne w PIP są potrzebne (bo przecież „to sami swoi, inspektorzy, osoby zaufania publicznego itp. itd.”).

—

Ale są też wieści optymistyczne. Dla nas jako dla organizacji społecznej, walczącej od ponad 10 lat o uznanie przez kolejne kierownictwa PIP (sic!) statusu inspektorów pracy PIP jako organów państwowych (analogicznie  jak  ma się to w przypadku pozostałych organów tworzących PIP czyli  okręgowych inspektorów pracy i głównego inspektora pracy),  bardzo ważne i znaczące jest to, że – w końcu – wydawane przez inspektorów pracy decyzje i wystąpienia opatrywane będą godłem państwowym. Jest to ważny krok dla uznania właściwego, zgodnego z ustawą statusu inspektorów pracy.

Otóż, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami,  decyzję taką podjął Główny Inspektor Pracy Marcin Stanecki, co znalazło potwierdzenie w Zarządzeniu nr 21/24 Głównego Inspektora Pracy z dnia 23 września 2024 r. w sprawie określenia wzorów druków stosowanych w działalności kontrolnej Państwowej Inspekcji Pracy. Udało się więc zrobić to, co przez wszystkich poprzedników traktowane było jako swoisty dyshonor dla szeroko rozumianego kierownictwa, które arbitralnie, tylko sobie przypisało przymioty i atrybuty działania jako organu Państwowej Inspekcji Pracy.

Oczywiście, decyzję Głównego Inspektora Pracy można traktować w kategoriach symbolicznych.  I taką także ona jest, bowiem w istocie funkcjonowania inspektorów pracy niewiele ona zmieni. Ale mamy nadzieje, że jest to początek emancypacji inspektorów pracy, przywracania im podmiotowości i uwalniania od narosłych latami i nie mających podstaw prawnych pozamerytorycznych obowiązków i procedur. A także od także nie mającej podstawy prawnych naruszającej niezależność tego organu sieci powiązań z faktycznymi czy wydumanymi przełożonymi  funkcjonującymi w budowanych latami strukturach biurokratycznych PIP.

Po stronie naszej, tj. inspektorów pracy jest więc teraz aktywne włączenie się w rozpoczynający się proces reformy naszej instytucji. Jeżeli będziemy tylko czekać, że ktoś, coś, dla nas zrobi, a my to mniej lub bardziej chętnie skonsumujemy – to na prawdziwe, dobre i trwałe zmiany możemy się nie doczekać. Jeżeli nie my – to kto? Jeżeli nie teraz – to kiedy?

Należałoby sobie życzyć, aby wprowadzeniu tego symbolicznego orła towarzyszyła jakościowa zmiana wydawanych przez inspektorów pracy środków prawnych, aby decyzje zawierały wyłącznie istotne rozstrzygnięcia, aby nakazy i wystąpienia przestały być  odzwierciedleniem znanej wszystkim „pogoni za statystyką”. Cóż, noblesse oblige…

 Miejmy nadzieję, że kiedyś tego się doczekamy.

do pobrania – aktualny wzór nakazu – 01.06 – nakaz terminowy

Do Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej wpłynęło zaproszenie na Konferencję „WOKÓŁ DOMNIEMANIA STOSUNKU PRACY” – organizowaną w dniu 25 października 2024 r.  w Ośrodku Szkolenia PIP we Wrocławiu.

Program oraz bliższe informacje do pobrania na końcu publikacji. Potwierdzenie uczestnictwa w konferencji należy przesłać do dnia 18.10.2024 r.  na adres  rekrutacja@os.pip.gov.pl

 PROGRAM KONFERENCJA

Po niemalże roku po październikowych wyborach, a także kilku już miesiącach po zmianie na stanowisku Głównego Inspektora Pracy, w dalszym ciągu nie widać wyraźnej koncepcji zmian w ustawie o Państwowej Inspekcji Pracy. Do pewnego momentu w mediach aż huczało, a to o specjalnym zespole z udziałem przedstawiciela Ministra Pracy, Rodziny i Polityki Społecznej który opracować ma gruntowną zmianę ustawy o PIP, a to o innym zespole, którego prace opierać miały się na projekcie przygotowanym przez byłego już Głównego Inspektora Pracy. W odniesieniu do tego ostatniego projektu odbyły się w Państwowej Inspekcji Pracy nawet wewnętrzne konsultacje.

Niestety,  zarówno o jednym, jak i o drugim projekcie ostatnimi tygodniami jakoś zupełnie ucichło.

Jedynym projektem zmiany ustawy o PIP jest więc ciągle projekt społeczny, autorstwa Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej, skierowany skutecznie w formie Petycji do sejmowej Komisji do Spraw Petycji. Podkreślić należy, ze wysiłki w tym kierunku SIPRP podejmowało z podziwu godnym uporem od kilku długich lat.  Niestety nie spotykały się z poparciem zarówno PIP jak i organów mających wpływ na stanowienie prawa. Zmieniło się to dopiero zupełnie niedawno.

Istotą propozycji zgłoszonej przez SIPRP jest zniesienie biurokratycznego obowiązku tworzenia i przedstawiania kontrolowanym przedsiębiorcom przez inspektorów pracy PIP tzw. upoważnień do przeprowadzenia kontroli. Nowelizacji ustawy o PIP towarzyszyć musi oczywiście także nowelizacja ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Skutkiem wspomnianej Petycji SIPRP jest więc komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy oraz ustawy – Prawo przedsiębiorców (Druk  sejmowy Nr 441), który wpłynął do Sejmu 16 maja 2024 r., a 11 czerwca 2024 r. skierowano go do I czytania w komisjach do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

Projekt zawiera jedynie 3 artykuły

• 1. W ustawie z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2022 r. poz.1614 oraz z 2023 r. poz. 1523) w art. 24 uchyla się ust. 3–7.
• 2. W ustawie z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2024 r. poz. 236) w art. 65 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:

„4) prowadzonej na podstawie ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2022 r. poz.1614 oraz z 2023 r. poz. 1523).”.

• 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

W uzasadnieniu wskazano, że już z samej dyspozycji art. 24 ust. 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy wynika, że legitymacja służbowa inspektora pracy potwierdza jego tożsamość i uprawnienia, co oznacza, że sam ustawodawca nie wprowadził w tej materii żadnych ograniczeń. Wskazano także na wynikającą stąd bezprzedmiotowość regulacji art. 24 ust. 3–7 tejże ustawy, ale także inne aspekty jak: dyspozycje Konwencji Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej inspekcji pracy w przemyśle i handlu, swego rodzaju nierówne traktowanie pracodawców przez prawo, czy nadmierne zbiurokratyzowanie procesu kontrolnego.

Do projektu tego opinie wyraziły następujące podmioty: Sąd Najwyższy, Prokurator Generalny, Główny Inspektor Pracy, Biuro Ekspertyz i Oceny Skutków Regulacji Kancelarii Sejmu, a także  wspólne jednolite największe centrale związkowe: FZZ, NSZZ Solidarności i OPZZ.  Podkreślenia wymaga, że wśród tych opinii nie ma opinii negatywnej. Zauważyć wypada, że opinii BEOS wskazano jako dodatkowy (i zdroworozsądkowy) argument – rozwiązania stosowane w konkretnie wskazanych innych krajach Unii Europejskiej.

Mamy nadzieje, że ta inicjatywa SIPRP zakończy się sukcesem, i tak jak  – również z inicjatywy SIPRP –przeszły do historii tzw. „zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli”, czy doszło do uznania obowiązywania w Polsce Konwencji Nr 81 MOP w odniesieniu do wszystkich podmiotów podlegających kontroli PIP –  do historii przejdą także zupełnie nikomu niepotrzebne „upoważnienia do przeprowadzenia kontroli”.

Mamy nadzieję, że po przerwie spowodowanej okresem wakacyjnym, a także – co zrozumiałe – spiętrzeniem prac związanych z ustawodawstwem wynikłym z niedawnej klęski powodzi – nasz projekt będzie aktywnie procedowany. Postaramy się oczywiście być w tej sprawie na bieżąco.

Jest to o tyle ważne, że na oczekiwaną, głęboką  zmianę ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy przyjdzie – niestety – chyba długo jeszcze poczekać…

Wykażmy solidarność z poszkodowanymi przez powódź  jaka w ostatnich dniach  dotknęła południowo-zachodnią Polskę.

Pomóżmy tak, jak możemy.

Publikujemy przykładowe pomocne informacje dla udzielenia pomocy finansowej tym, którzy ucierpieli w powodzi.

https://www.facebook.com/PowiatKlodzko/posts/pfbid0Drnbjmxe9H4PhRdqDGjtcm6erUAEaBdhpSutXUTGYmSAEQPt8SJydBswHSkRVDKfl

Zarząd Główny SIPRP

Do Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej wpłynęło zaproszenie na Konferencję „NOWOCZESNE FORMY KSZTAŁCENIA jako przejaw kultury ochrony pracy” – organizowaną w dniu 30 września 2024 r.  w Ośrodku Szkolenia PIP we Wrocławiu.

Program oraz bliższe informacje do pobrania na końcu publikacji. Zaproszenie jest kierowane do wszystkich członków SIPRP. Potwierdzenie uczestnictwa w konferencji należy przesłać do dnia 25.09.2024 r.  na adres  rekrutacja@os.pip.gov.pl

do pobrania

Zaproszenie oraz Program Konferencji –  KONFERENCJA 30.09.2024r.

W konsultacjach publicznych  znajduje się projekt nowej ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.  Projekt ten ma na celu, przede wszystkim, wdrożenie do polskiego porządku prawnego regulacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2041 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej, w zakresie minimalnego wynagrodzenia. Termin wdrożenia postanowień tej dyrektywy upływa w dniu 15 listopada 2024  r.

Przedmiotowa dyrektywa przewiduje, że państwa członkowskie, w których obowiązują ustawowe wynagrodzenia minimalne, ustanawiają niezbędne procedury ustalania i aktualizowania ustawowych wynagrodzeń minimalnych. Zgodnie z dyrektywą podstawą ustalania lub aktualizowania ustawowych wynagrodzeń minimalnych są cztery obligatoryjne elementy kryteriów (tj.: siła nabywcza ustawowych wynagrodzeń minimalnych z uwzględnieniem kosztów utrzymania, ogólny poziom wynagrodzeń i ich rozkład, stopa wzrostu wynagrodzeń oraz długoterminowe krajowe poziomy produktywności i ich zmiany). W świetle przepisów dyrektywy, aktualizacja ustawowych wynagrodzeń minimalnych będzie odbywać się co najmniej raz na dwa lata (lub nie rzadziej niż co cztery lata w przypadku państw, które stosują mechanizm automatycznej lub półautomatycznej indeksacji).

Do oceny adekwatności ustawowych wynagrodzeń minimalnych państwa członkowskie mają wykorzystać orientacyjne wartości referencyjne. W tym celu mogą one stosować orientacyjne wartości referencyjne powszechnie stosowane na poziomie międzynarodowym, tj. 60% mediany wynagrodzeń brutto i 50% przeciętnego wynagrodzenia brutto lub inne wartości referencyjne stosowane na poziomie krajowym.
Zgodnie z dyrektywą, każde państwo członkowskie musi wyznaczyć lub ustanowić co najmniej jeden organ doradczy, który będzie doradzać właściwym organom w kwestiach związanych z ustawowymi wynagrodzeniami minimalnymi i umożliwić jego funkcjonowanie.

Dyrektywa przewiduje również zaangażowanie partnerów społecznych w ustalanie i aktualizowanie ustawowych wynagrodzeń minimalnych, zapewniające ich dobrowolny udział w rozmowach w całym procesie decyzyjnym, w tym poprzez udział w organach doradczych. Przewidziany w dyrektywie mechanizm sprawozdawczości nakłada na państwa członkowskie obowiązek przekazywania Komisji Europejskiej co 2 lata danych statystycznych i informacji dotyczących m.in.:
– poziomu ustawowego wynagrodzenia minimalnego oraz odsetka pracowników objętych tym wynagrodzeniem,
– opisu istniejących zróżnicowanych stawek i odliczeń oraz powodów ich wprowadzenia, a także odsetka pracowników objętych zróżnicowanymi stawkami w miarę dostępności danych.

Dyrektywa przewiduje, że państwa członkowskie przy udziale partnerów społecznych, w stosownych przypadkach, będą dążyć do zwiększenia skutecznego dostępu pracowników do uprawnień związanych z ochroną minimalnego wynagrodzenia poprzez:
– kontrole przeprowadzane przez inspektorów pracy,
– rozwijanie zdolności organów egzekwowania prawa do podejmowania działań przeciwko pracodawcom, którzy nie przestrzegają przepisów prawa pracy.

Dyrektywa przewiduje również ustanowienie sankcji za wszelkie naruszenia praw i obowiązków w zakresie ochrony wynagrodzenia minimalnego. Powinny one być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Wdrożenie dyrektywy do prawa polskiego wymaga dokonania zmian w obowiązujących przepisach ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r. poz. 2207, z późn. zm.), oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2024 r. poz. 17), oraz ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465, z późn. zm.). Równocześnie wprowadzane są także inne zmiany, niewynikające bezpośrednio z dyrektywy, które mają na celu wprowadzenie bardziej sprawiedliwego i przejrzystego kształtu minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej.

Zachęcamy Członków i Sympatyków Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej do zapoznania się z treścią projektu oraz uzasadnienia, do których to linki zamieszczamy poniżej.

projekt ustawy – https://legislacja.gov.pl/docs//2/12388700/13077158/13077159/dokument680176.pdf

uzasadnienie projektu ustawy – https://legislacja.gov.pl/docs//2/12388700/13077158/13077159/dokument680178.pdf

pismo przewodnie –  https://legislacja.gov.pl/docs//2/12388700/13077158/13077160/dokument680175.docx

W dniu 10 sierpnia zmarła Przewodnicząca Rady Ochrony Pracy Izabela Katarzyna Mrzygłocka – posłanka na Sejm V,VI,VII, VIII, IX i X kadencji. Była jedną z jedną z osób szczególnie zaangażowanych i zasłużonych w obszarze ochrony pracy w Polsce. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Szczawnie-Zdroju 23 sierpnia 2024 r.

To dla Państwowej Inspekcji Pracy i inspektorów pracy nagła i niepowetowana strata.

Requiescat in pace…

Zarząd Główny SIPRP